Het is zover
31 januari 2018 - Almoradí, Spanje
Eindelijk is het dan zover. Na lang aftellen gaat het avontuur toch echt beginnen.
Vanmorgen om 04.00 uur stapten ik en m'n ouders in de auto op weg naar Weeze. Eenmaal in Weeze aangekomen ging het allemaal van zelf.
Ik had al ingecheckt dus ik hoefde alleen nog maar de koffer af te geven. Nadat ik dat had gedaan was het bijna tijd om afscheid te gaan nemen.
En daar ging ik dan zwaaiend de rij in voor de douane. Ik had alles in de bakken gelegd en mocht door het poortje lopen. En jawel, je raadt het vast al, bij mij ging het poortje piepen. Ik werd aan de kant geroepen en mocht mijn handen laten zien. De beveiliger ging er met een strip overheen en deed m daarna in de scan. In de tussen tijd dat de scan bezig was kreeg ik het al een beetje spaans benauwd. De scan gaf groen beeld en ik mocht mijn spullen van de band pakken. Terwijl ik daarmee bezig was kwam er een andere beveiliger naar me toe, zei vertelde dat ik even mee mocht lopen.
Bij de tafel aangekomen mocht ik mijn handbagage even laten zien. Ook zij ging er met een strip doorheen. Terwijl ik daar weer stond te wachten op de scan keek ik af en toe om naar m'n ouders, die stonden daar te wachten tot ik uit het zicht zou verdwijnen. Gelukkig zag ik dat de scan weer op groen sprong en mocht ik mijn spullen weer pakken.
En toen was het zover, voor de laatste keer zwaaiend naar mijn ouders verdween ik uit het beeld.
Na drie kwartier wachten mochten we eindelijk richting het vliegtuig lopen. Door regen en wind kwamen we langzaam bij het vliegtuig aan. Na nog een half uur wachten kwam het vliegtuig in beweging. Daar ging ik dan echt, op naar Spanje.
Na een goede vlucht, door een dikke stapel wolken, de maan die nog scheen, de wolken die weer verdwenen en de zon die door kwam landden we om 09.40 op de Spaanse grond in de zon die al heerlijk scheen.
Uit het vliegtuig gestapt gingen we opzoek naar onze koffers. Dit duurde niet zo lang en konden we al snel doorlopen naar de uitgang. Bij de uitgang aangekomen stond Laura al te wachten en zwaaide naar ons.
Toen begon het laatste stukje van de reis. De weg naar het huisje! Na een halfuurtje kwam ik aan in Almordí, het dorp waar ik de komende 3 maanden woon. Ik werd hier opgevangen door mijn huisgenoot. Ik kreeg alle regels te horen en toen ging Laura weer weg.
Samen met mijn huisgenootje hebben we boodschappen gedaan voor de komende week en hebben we het dorp verkend.
Groetjes uit het zonnige Spanje,
Lianne
Vanmorgen om 04.00 uur stapten ik en m'n ouders in de auto op weg naar Weeze. Eenmaal in Weeze aangekomen ging het allemaal van zelf.
Ik had al ingecheckt dus ik hoefde alleen nog maar de koffer af te geven. Nadat ik dat had gedaan was het bijna tijd om afscheid te gaan nemen.
En daar ging ik dan zwaaiend de rij in voor de douane. Ik had alles in de bakken gelegd en mocht door het poortje lopen. En jawel, je raadt het vast al, bij mij ging het poortje piepen. Ik werd aan de kant geroepen en mocht mijn handen laten zien. De beveiliger ging er met een strip overheen en deed m daarna in de scan. In de tussen tijd dat de scan bezig was kreeg ik het al een beetje spaans benauwd. De scan gaf groen beeld en ik mocht mijn spullen van de band pakken. Terwijl ik daarmee bezig was kwam er een andere beveiliger naar me toe, zei vertelde dat ik even mee mocht lopen.
Bij de tafel aangekomen mocht ik mijn handbagage even laten zien. Ook zij ging er met een strip doorheen. Terwijl ik daar weer stond te wachten op de scan keek ik af en toe om naar m'n ouders, die stonden daar te wachten tot ik uit het zicht zou verdwijnen. Gelukkig zag ik dat de scan weer op groen sprong en mocht ik mijn spullen weer pakken.
En toen was het zover, voor de laatste keer zwaaiend naar mijn ouders verdween ik uit het beeld.
Na drie kwartier wachten mochten we eindelijk richting het vliegtuig lopen. Door regen en wind kwamen we langzaam bij het vliegtuig aan. Na nog een half uur wachten kwam het vliegtuig in beweging. Daar ging ik dan echt, op naar Spanje.
Na een goede vlucht, door een dikke stapel wolken, de maan die nog scheen, de wolken die weer verdwenen en de zon die door kwam landden we om 09.40 op de Spaanse grond in de zon die al heerlijk scheen.
Uit het vliegtuig gestapt gingen we opzoek naar onze koffers. Dit duurde niet zo lang en konden we al snel doorlopen naar de uitgang. Bij de uitgang aangekomen stond Laura al te wachten en zwaaide naar ons.
Toen begon het laatste stukje van de reis. De weg naar het huisje! Na een halfuurtje kwam ik aan in Almordí, het dorp waar ik de komende 3 maanden woon. Ik werd hier opgevangen door mijn huisgenoot. Ik kreeg alle regels te horen en toen ging Laura weer weg.
Samen met mijn huisgenootje hebben we boodschappen gedaan voor de komende week en hebben we het dorp verkend.
Groetjes uit het zonnige Spanje,
Lianne
Heerlijk ik zou wel willen ruilen om lekker in het zonnige Spanje te wonen.
Veel succes en veel plezier.
Heel leuk dat je een log bijhoudt!
Heel veel succes en plezier in de Spaanse zon!
Groetjes van Els